بی اختیاری ادرار پس از جراحی پروستات یک نگرانی رایج برای مردانی است که تحت عمل جراحی پروستات قرار گرفته اند، به ویژه روش هایی مانند پروستاتکتومی رادیکال، که شامل برداشتن غده پروستات است.
غده پروستات مجرای ادرار را احاطه کرده است و گاهی اوقات جراحی می تواند عملکرد طبیعی اسفنکتر ادرار را مختل کند و منجر به بی اختیاری ادراری موقت یا در برخی موارد طولانی مدت شود.
بی اختیاری ادرار در مردان نسبت به بانوان کمتر شایع است اما عواملی همچون جراحی می توانند در بروز آن نقش داشته باشند که در این شرایط فیزیوتراپی کف لگن یک گزینه کمک کننده و عالی است.
انواع بی اختیاری ادرار پس از جراحی پروستات
بی اختیاری استرسی: این شایع ترین نوع بی اختیاری پس از جراحی پروستات است. زمانی رخ میدهد که در حین فعالیتهایی که فشار شکم را افزایش میدهند، مانند سرفه، عطسه، خندیدن، یا بلند کردن اجسام سنگین، ادرار نشت میکند. بی اختیاری استرسی اغلب نتیجه آسیب اسفنکتر ادرار یا اعصاب کنترل کننده آن در حین جراحی است.
بی اختیاری فوری: این نوع بی اختیاری با یک میل ناگهانی و شدید برای ادرار کردن و به دنبال آن از دست دادن غیرارادی ادرار مشخص می شود. ممکن است در اثر تحریک مثانه یا اعصاب در حین جراحی ایجاد شود.
بیشتر بخوانید :بی اختیاری ادرار پس از زایمان
روشهای درمان
تمرینات کف لگن (تمرینات کگل): این تمرینات به تقویت عضلات کف لگن کمک می کند که نقش مهمی در کنترل عملکرد ادرار دارند و توسط متخصص فیزیوتراپی کف لگن ارائه می شوند. انجام منظم تمرینات کگل می تواند کنترل مثانه را بهبود بخشد.
فیزیوتراپی: برخی از مردان ممکن است از فیزیوتراپی بهره مند شوند که شامل بیوفیدبک و تکنیک های دیگر برای بهبود عملکرد عضلات لگن است.
تمرین مثانه: این شامل افزایش تدریجی زمان بین دفع ادرار برای آموزش مثانه برای نگهداری حجم بیشتری از ادرار است.
داروها: در برخی موارد، ممکن است داروهایی برای بهبود عملکرد مثانه یا کاهش علائم بی اختیاری فوری تجویز شود.
مداخلات جراحی: برای موارد مداوم یا شدید بیاختیاری، گزینههای جراحی مانند قرار دادن اسفنکتر ادرار مصنوعی یا زنجیر مردانه ممکن است در نظر گرفته شود.
تغییرات رفتاری و سبک زندگی: مدیریت مصرف مایعات، اجتناب از محرکهای مثانه (کافئین، الکل، غذاهای تند) و حفظ وزن سالم نیز میتواند به کنترل بهتر مثانه کمک کند.
برای افرادی که پس از جراحی پروستات دچار بی اختیاری ادرار می شوند، مهم است که به طور کامل با پزشک خود ارتباط برقرار کنند. آنها می توانند راهنمایی در مورد مناسب ترین گزینه های درمانی بر اساس شدت و نوع بی اختیاری ارائه دهند. علاوه بر این، صبر و پشتکار بسیار مهم است، زیرا بهبود علائم ممکن است زمان ببرد.
