بی اختیاری مدفوع آسیب نخاعی
آسیب نخاعی (SCI) می تواند تأثیر عمیقی بر عملکرد طبیعی بدن از جمله کنترل روده داشته باشد. بی اختیاری مدفوع، همچنین به عنوان بی اختیاری روده شناخته می شود، یک پیامد شایع و اغلب ناراحت کننده SCI است. در این حالت، فرد کنترل دفع مدفوع را از دست می دهد و منجر به حرکات غیر ارادی روده می شود. درک دلایل بی اختیاری مدفوع در بیماران SCI شامل یک تعامل پیچیده از عوامل تشریحی، فیزیولوژیکی و عصبی است.
دلایل بی اختیاری مدفوع آسیب نخاعی
طناب نخاعی بخش مهمی از سیستم عصبی مرکزی است که سیگنال ها را بین مغز و بقیه بدن منتقل می کند. نقش حیاتی در کنترل عملکردهای مختلف بدن از جمله کنترل روده و مثانه دارد. هنگامی که نخاع آسیب می بیند، همانطور که در SCI صدمه می بیند، این مسیرهای ارتباطی می تواند مختل شود و منجر به طیف وسیعی از مسائل، از جمله بی اختیاری مدفوع شود.
یکی از دلایل اصلی بی اختیاری مدفوع در آسیب نخاعی، اختلال در مسیرهای رفلکس طبیعی است که عملکرد روده را کنترل می کند. به طور معمول، هنگامی که رکتوم پر از مدفوع است، گیرنده های کششی در دیواره رکتوم سیگنال هایی را به نخاع می فرستند، که به نوبه خود سیگنال هایی را به مغز ارسال می کند که نشان دهنده نیاز به حرکت روده است. سپس مغز سیگنال هایی را به ماهیچه های روده می فرستد تا روند اجابت مزاج را هماهنگ کند. در بیماران SCI، این ارتباط بین راست روده، نخاع و مغز می تواند مختل شود و منجر به از دست دادن کنترل ارادی بر حرکات روده شود.
علاوه بر این، اختلال در سیستم عصبی خودمختار نیز می تواند منجر به بی اختیاری مدفوع در بیماران SCI شود. سیستم عصبی خودمختار مسئول تنظیم عملکردهای غیرارادی بدن از جمله روده و مثانه است. هنگامی که نخاع آسیب می بیند، می تواند بر عملکرد این سیستم تأثیر بگذارد و منجر به مشکلاتی در کنترل روده شود. به عنوان مثال، آسیب به اعصابی که عضلات اسفنکتر مقعد را کنترل می‌کنند، می‌تواند منجر به ضعیف شدن یا فلج شدن آن‌ها شود و نگه داشتن مدفوع را برای بیمار دشوار کند.
سطح و شدت آسیب نخاعی نیز می تواند در ایجاد بی اختیاری مدفوع نقش داشته باشد. هر چه سطح آسیب در امتداد طناب نخاعی بالاتر باشد، تأثیر آن بر عملکرد روده بیشتر است. صدمات در ناحیه قفسه سینه یا بالای آن (T1-T12) اغلب منجر به اختلال شدیدتر در کنترل روده در مقایسه با صدمات در سطوح پایین تر، مانند ناحیه کمری یا ساکرال می شود.
علاوه بر اثرات فیزیکی SCI بر عملکرد روده، عوامل دیگری مانند داروها، رژیم غذایی و سبک زندگی نیز می توانند بر ایجاد بی اختیاری مدفوع در این بیماران تأثیر بگذارند. به عنوان مثال، داروهای خاصی که برای مدیریت درد یا اسپاسم عضلانی استفاده می‌شوند، می‌توانند بر تحرک روده تأثیر بگذارند و به بی اختیاری کمک کنند. به طور مشابه، رژیم غذایی کم فیبر یا مایعات می تواند منجر به یبوست یا اسهال شود که هر دو می توانند بی اختیاری مدفوع را تشدید کنند.
روشهای درمان
مدیریت بی اختیاری مدفوع در بیماران SCI شامل یک رویکرد چند رشته ای است که هر دو جنبه فیزیکی و روانی این بیماری را مورد توجه قرار می دهد. استراتژی های درمانی ممکن است شامل ترکیبی از اصلاحات رژیم غذایی، داروها، تمرین روده و مداخلات جراحی بسته به مورد فردی باشد.
اصلاح رژیم غذایی می تواند نقش مهمی در مدیریت بی اختیاری مدفوع در بیماران SCI داشته باشد. رژیم غذایی سرشار از فیبر می تواند به تنظیم عملکرد روده و جلوگیری از یبوست یا اسهال کمک کند. مصرف مایعات کافی نیز برای حفظ هیدراتاسیون و حمایت از هضم سالم مهم است. پرهیز از غذاهایی که می توانند باعث تحریک روده شوند، مانند غذاهای تند یا چرب، ممکن است به کاهش دوره های بی اختیاری کمک کند.
ممکن است داروهایی برای کمک به تنظیم حرکت روده و جلوگیری از بی اختیاری مدفوع تجویز شود. اینها ممکن است شامل ملین‌ها برای درمان یبوست، داروهای ضد اسهال برای مدیریت اسهال یا داروهایی برای بهبود کنترل اسفنکتر باشد.
تکنیک های تمرین روده نیز می تواند در مدیریت بی اختیاری مدفوع در بیماران SCI مفید باشد. این ممکن است شامل ایجاد یک برنامه منظم برای حرکات روده، استفاده از تکنیک هایی مانند تحریک دیجیتال یا شیاف برای تحریک تخلیه روده، و تمرینات کف لگن که توسط متخصص فیزیوتراپی کف لگن در نظر گرفته می شود، است. ایجاد یک روال منظم و حفظ عادات خوب روده می تواند به بهبود کنترل روده در طول زمان کمک کند.
در مواردی که درمان های محافظه کارانه موثر نیستند، مداخلات جراحی ممکن است برای مدیریت بی اختیاری مدفوع در بیماران SCI در نظر گرفته شود. ممکن است روش هایی مانند کولوستومی یا کاشت اسفنکتر روده مصنوعی برای کمک به بهبود کنترل روده و کیفیت زندگی برای این افراد توصیه شود.
