تنیس البو یا همان سندرم آرنج تنیس بازان، که از نظر پزشکی به عنوان اپی کندیلیت جانبی شناخته می شود، یک بیماری شایع است که تاندون های آرنج را تحت تاثیر قرار می دهد.
علیرغم نامش، فقط در تنیس بازان رخ نمی دهد. این می تواند هر فردی را که به طور مکرر از عضلات ساعد خود استفاده می کند، مانند نقاشان، لوله کش ها، آشپزها و حتی کاربران کامپیوتر، تحت تاثیر قرار دهد.
این وضعیت معمولاً به تدریج در طول زمان ایجاد می شود و می تواند باعث درد و ناراحتی قابل توجهی در قسمت خارجی آرنج شود.
آرنج مفصل پیچیده ای است که از مفصل بندی سه استخوان بازو، رادیوس و اولنا تشکیل شده است. استخوان بازو یا استخوان بازو به دو استخوان ساعد یعنی رادیوس و اولنا متصل می شود و مفصل آرنج را تشکیل می دهد. تاندون ها تارهای ضخیم و فیبری هستند که ماهیچه ها را به استخوان ها متصل می کنند و نقش مهمی در حرکت مفاصل دارند.
علل ایجاد تنیس البو
آرنج تنیس بازان زمانی اتفاق می افتد که تاندون هایی که عضلات ساعد را به قسمت خارجی آرنج متصل می کنند ملتهب یا آسیب ببینند. علیرغم نامش، این عارضه صرفاً ناشی از بازی تنیس نیست. معمولاً ناشی از استفاده بیش از حد یا فشار مکرر بر روی ماهیچهها و تاندونهای ساعد است، بهویژه آنهایی که مسئول دراز کردن و بلند کردن مچ و دست هستند. فعالیتهایی که شامل گرفتن، چرخاندن یا بلند کردن بدن میشوند میتوانند به رشد آرنج تنیس بازان کمک کنند. برخی از علل شایع و عوامل خطر عبارتند از:
حرکت تکراری: درگیر شدن در فعالیت هایی که شامل حرکات مکرر مچ و بازو می شود، مانند بازی تنیس، نقاشی، تایپ کردن، یا استفاده از ابزار، می تواند تاندون ها را تحت فشار قرار دهد و منجر به آرنج تنیس بازان شود.
تکنیک نامناسب: تکنیک یا فرم ضعیف در حین فعالیتهای بدنی، مانند ضربات تنیس یا وزنهبرداری، میتواند خطر ابتلا به آرنج تنیس بازان را با وارد کردن فشار بیش از حد به تاندونها افزایش دهد.
سن: در حالی که آرنج تنیس بازان می تواند افراد را در هر سنی تحت تاثیر قرار دهد، در افراد بین 30 تا 50 سال شایع تر است، زیرا تاندون ها با افزایش سن انعطاف پذیری کمتری پیدا می کنند و مستعد آسیب می شوند.
شغل: برخی از مشاغل که شامل حرکات مکرر دست و مچ هستند، مانند نجاری، لوله کشی، یا کارهای خط مونتاژ، می توانند افراد را مستعد ابتلا به آرنج تنیس بازان کنند.
فعالیتهای ورزشی: اگرچه تنیس معمولاً با آرنج تنیس بازان مرتبط است، اما سایر ورزشها و فعالیتهای تفریحی که شامل حرکات مکرر بازو هستند، مانند راکتبال، اسکواش و وزنهبرداری نیز میتوانند این خطر را افزایش دهند.
علائم تنیس البو
علامت مشخصه آرنج تنیس بازان درد و حساسیت در قسمت خارجی آرنج است. با این حال، درد ممکن است به پایین ساعد و به مچ دست گسترش یابد. شدت علائم بسته به میزان آسیب تاندون و التهاب می تواند از ناراحتی خفیف تا درد ناتوان کننده متفاوت باشد. علائم رایج آرنج تنیس بازان عبارتند از:
درد: درد یا درد مداوم در قسمت بیرونی آرنج که ممکن است با گرفتن یا بلند کردن اشیا بدتر شود.
ضعف: ضعف در بازوی آسیب دیده، به ویژه هنگام گرفتن یا نگه داشتن اشیا.
سفتی: سفتی یا کاهش دامنه حرکتی در مفصل آرنج که کشیدن کامل یا خم کردن بازو را دشوار میکند.
حساسیت: حساسیت به لمس بر روی برجستگی استخوانی در قسمت بیرونی آرنج که به اپی کندیل جانبی معروف است.
دشواری در فعالیتها: دشواری در انجام فعالیتهایی که شامل گرفتن، بلند کردن یا چرخاندن حرکات است، مانند دست دادن، چرخاندن دستگیره در یا گرفتن فنجان.
تشخیص آرنج تنیس بازان معمولاً شامل ارزیابی جامع سابقه پزشکی بیمار، معاینه فیزیکی و گاهی اوقات آزمایشات تصویربرداری است. در طول معاینه فیزیکی، ارائه دهنده مراقبت های بهداشتی ممکن است مانورهای خاصی را برای ارزیابی دامنه حرکتی مفصل آرنج و مشخص کردن نواحی حساس انجام دهد. آزمایشات تصویربرداری مانند اشعه ایکس، سونوگرافی یا تصویربرداری تشدید مغناطیسی (MRI)، ممکن است برای رد سایر علل احتمالی درد آرنج و ارزیابی میزان آسیب تاندون توصیه شود.
گزینه های درمانی برای آرنج تنیس بازان
هدف درمان تنیس البو کاهش درد، کاهش التهاب و بهبود تاندون های آسیب دیده است. گزینه های درمانی ممکن است بسته به شدت علائم و سبک زندگی و ترجیحات فرد متفاوت باشد. روش های معمول درمان آرنج تنیس بازان عبارتند از:
استراحت و اصلاح فعالیت: اجتناب از فعالیت هایی که علائم را تشدید می کنند و استراحت کافی به بازوی آسیب دیده می تواند به جلوگیری از تحریک بیشتر تاندون ها کمک کند.
یخ درمانی: قرار دادن کمپرس یخ روی ناحیه آسیب دیده به مدت 15 تا 20 دقیقه چندین بار در روز می تواند به کاهش درد و التهاب کمک کند.
داروها: مسکنهای بدون نسخه مانند ایبوپروفن یا ناپروکسن ممکن است برای کاهش درد و کاهش التهاب توصیه شوند. در برخی موارد، تزریق کورتیکواستروئید ممکن است مستقیماً به ناحیه آسیب دیده برای تسکین موقت علائم تزریق شود.
فیزیوتراپی: یک برنامه فیزیوتراپی ساختاریافته که شامل تمرینات کششی و تقویتی برای عضلات ساعد میشود، میتواند به بهبود انعطافپذیری، قدرت و استقامت کمک کند و در نتیجه فشار روی تاندونها را کاهش دهد.
بریس یا اسپلینت: استفاده از بریس یا آتل روی ساعد میتواند به کاهش استرس روی تاندونهای آسیبدیده و بهبودی کمک کند.
شاک ویو تراپی برون بدنی (ESWT): ESWT یک روش غیر تهاجمی است که از امواج شوک برای تحریک روند بهبودی در تاندون های آسیب دیده استفاده می کند. ممکن است برای افرادی که به اقدامات درمانی محافظه کارانه پاسخ نمی دهند توصیه شود.
جراحی: در موارد شدید آرنج تنیس بازان که به درمان محافظه کارانه پاسخ نمی دهند، ممکن است مداخله جراحی در نظر گرفته شود. روش جراحی که به عنوان آزادسازی اپی کندیلیت جانبی شناخته می شود، شامل برداشتن بافت آسیب دیده و ترمیم تاندون های آسیب دیده است.
