سیستوسل که به عنوان افتادگی مثانه نیز شناخته می شود، یک وضعیت پزشکی است که زمانی رخ می دهد که دیواره بین مثانه زن و واژن او ضعیف شود و باعث افتادن مثانه یا بیرون زدگی به داخل فضای واژن می شود. این می تواند منجر به انواع علائم و عوارض ناراحت کننده شود.
مثانه یک اندام توخالی است که در لگن قرار دارد و ادرار تولید شده توسط کلیه ها را ذخیره می کند. توسط گروهی از ماهیچه ها و رباط ها پشتیبانی می شود که به حفظ آن در جای خود کمک می کند. دیواره جلویی واژن با ایجاد سدی از مثانه حمایت می کند که از پایین آمدن آن به فضای واژن جلوگیری می کند.
هنگامی که بافت های حمایت کننده مثانه و واژن ضعیف می شوند، مثانه می تواند پایین بیاید و برآمدگی در دیواره جلویی واژن ایجاد کند. این برآمدگی بسته به میزان پرولاپس می تواند از نظر اندازه و شدت متفاوت باشد. در موارد سیستوسل خفیف، مثانه ممکن است فقط کمی به داخل واژن بیفتد و باعث ناراحتی خفیف شود. در موارد شدیدتر، مثانه می تواند به طور قابل توجهی بیرون بزند و باعث ناراحتی قابل توجهی شود و کیفیت زندگی زن را تحت تاثیر قرار دهد.
عوامل متعددی وجود دارد که می تواند در ایجاد سیستوسل نقش داشته باشد. یکی از شایع ترین علت ها زایمان به خصوص زایمان طبیعی است. روند زایمان می تواند عضلات کف لگن و رباط هایی که از مثانه حمایت می کنند کشیده و ضعیف شود و منجر به افتادگی شود. سایر عواملی که می توانند خطر ابتلا به سیستوسل را افزایش دهند عبارتند از: افزایش سن، چاقی، یبوست مزمن، سرفه مزمن و بلند کردن مکرر اجسام سنگین.
علائم سیستوسل
علائم می تواند از خفیف تا شدید متفاوت باشد و ممکن است شامل موارد زیر باشد:
- احساس پری یا فشار در لگن
- برآمدگی یا توده در واژن که ممکن است با ایستادن یا فعالیت بدنی بدتر شود
- مشکل در تخلیه کامل مثانه
- بی اختیاری یا نشت ادرار، به ویژه در حین فعالیت هایی مانند سرفه، عطسه، یا ورزش
- عفونت های مکرر دستگاه ادراری
- درد یا ناراحتی در هنگام رابطه جنسی
تشخیص سیستوسل معمولاً شامل معاینه فیزیکی توسط یک ارائه دهنده مراقبت های بهداشتی و همچنین آزمایشات اضافی مانند سونوگرافی لگن یا سیستوسکوپی برای ارزیابی میزان افتادگی است. گزینه های درمانی برای سیستوسل به شدت افتادگی و وجود علائم بستگی دارد. در موارد خفیف، رویکردهای محافظه کارانه مانند فیزیوتراپی و تمرینات کف لگن، اصلاح سبک زندگی، و استفاده از پساری، وسیله ای که در واژن برای حمایت از اندام های افتادگی قرار داده می شود، ممکن است توصیه شود.
در موارد شدیدتر یا زمانی که اقدامات محافظه کارانه موثر نیستند، ممکن است جراحی برای ترمیم افتادگی و بازگرداندن تکیه گاه کف لگن ضروری باشد. گزینه‌های جراحی برای سیستوسل شامل روش‌های بازسازی لگن مانند کولپورافی قدامی، که در آن بافت‌های حمایت کننده مثانه و واژن سفت می‌شوند و جابه‌جا می‌شوند، یا استفاده از مش مصنوعی برای حمایت از اندام‌های پرولاپس‌شده است.
بهبودی پس از جراحی سیستوسل بسته به نوع عمل انجام شده و سلامت کلی فرد می تواند متفاوت باشد. به طور کلی، اکثر زنان می توانند انتظار داشته باشند که در عرض چند هفته پس از جراحی به فعالیت های عادی خود بازگردند، اگرچه ممکن است چندین ماه طول بکشد تا به طور کامل بهبود یابد.
فیزیوتراپی کف لگن
فیزیوتراپی کف لگن می تواند یک درمان موثر برای سیستوسل باشد، وضعیتی که در آن دیواره بین مثانه و واژن زن ضعیف می شود و به مثانه اجازه می دهد تا به داخل واژن بیفتد. فیزیوتراپی کف لگن شامل تمرینات هدفمند برای تقویت عضلات کف لگن است که می تواند به بهبود حمایت مثانه و کاهش علائم سیستوسل کمک کند.
اهداف فیزیوتراپی کف لگن برای سیستوسل ممکن است شامل تقویت عضلات کف لگن، بهبود کنترل مثانه، کاهش درد لگن و کمک به بازگرداندن عملکرد طبیعی مثانه باشد. یک فیزیوتراپیست با تخصص در توانبخشی کف لگن می تواند وضعیت شما را ارزیابی کند و یک برنامه درمانی شخصی ایجاد کند که ممکن است شامل تمرینات، درمان دستی، بیوفیدبک و توصیه هایی در مورد اصلاح سبک زندگی باشد.
