مشکلات کف لگن در زنان طیف وسیعی از شرایط را در بر می گیرد که بر عضلات، رباط ها و بافت های همبند حامی اندام های لگنی از جمله رحم، مثانه، رکتوم و روده کوچک تأثیر می گذارد. این مسائل می تواند به طور قابل توجهی بر کیفیت زندگی زنان تأثیر بگذارد و باعث ناراحتی، درد و حتی بی اختیاری شود.
رایج ترین مشکلات کف لگن در زنان عبارتند از :
افتادگی اندام لگنی: این اتفاق زمانی رخ می دهد که اندام های لگن مانند رحم، مثانه یا راست روده به دلیل ضعیف شدن عضلات کف لگن از موقعیت طبیعی خود پایین می آیند. علائم ممکن است شامل احساس سنگینی یا فشار در واژن یا راست روده، مشکل در حرکات روده یا ادرار و بی اختیاری ادرار باشد.
بی اختیاری ادرار استرسی (SUI): از دست دادن غیرارادی ادرار هنگام سرفه، خنده، عطسه یا ورزش است. زمانی اتفاق میافتد که عضلات کف لگن برای بسته نگه داشتن مجرای ادرار در هنگام افزایش فشار شکمی ضعیف هستند.
بی اختیاری ادرار فوری (UUI): این یک میل ناگهانی و شدید برای ادرار کردن است که اغلب با نشت غیر ارادی ادرار همراه است. معمولاً با عضلات مثانه بیش فعال همراه است و می تواند توسط عوامل مختلفی از جمله عضلات ضعیف کف لگن ایجاد شود.
بی اختیاری مدفوع: این از دست دادن غیرارادی مدفوع است که اغلب با ضعیف شدن عضلات اسفنکتر مقعد و اختلال در عملکرد کف لگن همراه است.
درد لگن: درد مزمن در ناحیه لگن، از جمله کمر، شکم یا اندام تناسلی، می تواند نشانه ای از مشکلات مختلف کف لگن باشد.
علل مشکلات کف لگن در زنان
زایمان: بارداری و زایمان می تواند فشار زیادی بر عضلات کف لگن وارد کند و آنها را کشیده و ضعیف کند. این می تواند منجر به مشکلات کف لگن شود، به خصوص در زنانی که چندین زایمان واژینال داشته اند یا زایمان طولانی مدت داشته اند.
افزایش سن: با بالا رفتن سن زنان، تولید طبیعی استروژن کاهش مییابد که منجر به از دست دادن تون عضلانی و قابلیت ارتجاعی کف لگن میشود. این می تواند خطر ابتلا به اختلالات کف لگن را افزایش دهد.
یائسگی: تغییرات هورمونی مرتبط با یائسگی نیز می تواند به ضعف و اختلال عملکرد لگن کمک کند.
چاقی: اضافه وزن فشار بیشتری بر عضلات کف لگن وارد می کند و به ضعیف شدن و اختلال در عملکرد آنها کمک می کند.
سرفه مزمن: سرفه های مداوم، مانند سیگار کشیدن یا برونشیت مزمن، می تواند عضلات کف لگن را تحت فشار قرار دهد و منجر به مشکلاتی شود.
ژنتیک: برخی از زنان ممکن است استعداد ژنتیکی برای ایجاد اختلالات کف لگن داشته باشند.
گزینه های درمانی
درمان مشکلات کف لگن در زنان معمولاً شامل ترکیبی از اقدامات محافظه کارانه شامل فیزیوتراپی کف لگن و در برخی موارد مداخله جراحی است. درمان های محافظه کارانه ممکن است شامل موارد زیر باشد:
تمرین عضلات کف لگن (PFMT): این تمرین شامل انجام تمرینات خاص برای تقویت و بهبود هماهنگی عضلات کف لگن است. PFMT می تواند در مدیریت علائم پرولاپس اندام لگنی، بی اختیاری ادرار و بی اختیاری مدفوع بسیار موثر باشد.
بیوفیدبک: درمان بیوفیدبک از حسگرهایی برای ارائه اطلاعات در زمان واقعی در مورد فعالیت عضلات کف لگن استفاده می کند. این می تواند به زنان کمک کند تا یاد بگیرند که چگونه این ماهیچه ها را به طور مؤثرتری منقبض و شل کنند.
تحریک الکتریکی: این شامل استفاده از جریان های الکتریکی برای تحریک عضلات کف لگن است که به بهبود قدرت و عملکرد آنها کمک می کند.
تغییرات سبک زندگی: حفظ وزن سالم، اجتناب از سیگار کشیدن و مدیریت سرفه مزمن می تواند به کاهش خطر مشکلات کف لگن کمک کند.
ممکن است برای موارد شدید مشکلات کف لگن که به درمانهای محافظهکارانه پاسخ نمیدهند، جراحی در نظر گرفته شود. گزینه های جراحی ممکن است شامل روش هایی برای ترمیم افتادگی اندام لگن، اصلاح بی اختیاری ادرار یا سفت کردن عضلات کف لگن باشد.